betaKahikatea Pielęgnacja

Dacrycarpus dacrydioides lub kahikatea (od jego nazwy w języku Maorysów) to drzewo iglaste endemiczne dla Nowej Zelandii. Drzewo rośnie do wysokości 55 metrów (180 stóp) z pniem przekraczającym 1 metr (3 stopy) średnicy i jest przyparte u podstawy. Dominuje w lasach nizinnych i na terenach podmokłych na całej Wyspie Północnej i Południowej. Drzewa mogą żyć co najmniej 600 lat.

Drzewa mogą żyć co najmniej 600 lat. Liście są ułożone spiralnie; na młodych roślinach mają kształt szydła o długości od 3 do 8 mm i są skręcone u nasady tak, że leżą rozłożone na boki pędu w płaszczyźnie płaskiej; na dojrzałych drzewach przypominają łuski, mają długość od 1 do 3 mm i są rozmieszczone na całym pędzie. Szyszki są wysoce zmodyfikowane, a łuski szyszki pęcznieją w momencie dojrzałości do pomarańczowej do czerwonej, mięsistej osnówki z pojedynczym wierzchołkowym nasieniem o średnicy od 3 do 5 mm. Nasiona są rozsiewane przez ptaki, które zjadają mięsistą łuskę i przekazują nasiona w swoich odchodach. Przed ekstensywnym wycinką znane były drzewa o wysokości 80 m. Okaz w Pirongia Forest Park w regionie Waikato jest często określany jako najwyższe rodzime drzewo w Nowej Zelandii na 66,5 metra (218 stóp). Jest to jednak niepoprawne, ponieważ drzewo ma tylko 55,1 metra (181 stóp). Obecna najwyższa znana kahikatea w Nowej Zelandii to w rzeczywistości drzewo o wysokości 56,4 metra (185 stóp) znajdujące się w pobliżu lasu Matirangi w Taranaki. Drzewo było wcześniej określane mylącą nazwą „biała sosna”, mimo że nie jest sosną; maoryskie imię kahikatea jest obecnie szerzej używane (inne nazwy Maorysów to kaikatea, kahika, katea, kōaka, koroī). Podobnie jak wiele innych gatunków z rodziny Podocarpaceae, klasyfikacja kahikatea zmieniała się z biegiem czasu, umieszczając ją również w rodzajach Podocarpus i Nageia. Waikato wciąż ma małe kępy naturalnej Kahikatea. Najłatwiej dostępny jest w Claudelands Bush na przedmieściach Hamilton Claudelands, które wcześniej było bagnem.