betaHeliconia Farinosa Verzorging

Heliconia-soorten groeien als grote, groenblijvende, meerjarige kruidachtige planten. Ze vormen meestal kort vertakte, zelden uitlopers vormende wortelstokken die zetmeel opslaan. Meestal wordt alleen een onvertakte "pseudostem" gevormd, die uit de overlappende bladscheden komt. De bovengrondse delen van de plant zijn vaak behaard. De bladeren, meestal afwisselend en tweelijnig, alleen aan de basis gerangschikt of ook verdeeld over de stengel, vertakken zich parallel aan de medianuszenuw en zijn gedifferentieerd in bladschede, bladsteel en blad; bij sommige soorten is geen bladsteel herkenbaar. Aan het einde van elke "pseudostem" wordt een zeer grote, decoratieve, trosvormige volledige bloeiwijze gevormd, die is samengesteld uit verschillende monochasische zymous, weinig tot veelbloemige gedeeltelijke bloeiwijzen. Er zijn soorten met hangende en die met opgaande bloeiwijzen. Het meest aantrekkelijk zijn de flitsend gekleurde lepelvormige schutbladen (schutbladen), die tot 2 meter lang kunnen worden. Er zijn gekielde dekbladen. De hermafrodiete bloemen zijn zygomorf en drievoudig. Alle zes de schutbladen zijn buisvormig aan hun basis versmolten. Boven deze bloembuis zijn de drie kelkblaadjes en twee bloembladen nog versmolten. Een bloemblad is ook vrij aan de basis. Er zijn vijf vruchtbare meeldraden en een geschubd staminodium per bloem. De vruchtbare meeldraden zijn versmolten met de basale buis. Drie vruchtbladen zijn een onderconstante eierstok geworden die is uitgegroeid tot een eierstok per eierstokkamer. Er zijn septale nectariën. De langwerpige, dunne stijl eindigt in een cefalisch of drie- of zelden tweelobbig stigma. De bloemen van de door vogels bestoven soorten zijn zeer rijk aan nectar en soms geurig.