betaGemeenschappelijke Hackberry Verzorging

Celtis occidentalis, algemeen bekend als de gewone hackberry, is een grote bladverliezende boom afkomstig uit Noord-Amerika. Het is ook bekend als de brandnetelboom, suikerbes, beverhout, noordelijke hackberry en Amerikaanse hackberry. Het is een matig langlevend hardhout met een lichtgekleurd hout, geelgrijs tot lichtbruin met gele strepen. De gewone hackberry is gemakkelijk te onderscheiden van iepen en sommige andere hackberries door zijn kurkachtige schors met wratachtige uitsteeksels. De bladeren zijn duidelijk asymmetrisch en grof gestructureerd. Het produceert kleine vruchten die in de herfst oranjerood tot donkerpaars kleuren en vaak enkele maanden aan de bomen blijven. De gewone hackberry wordt gemakkelijk verward met de suikerbes (Celtis laevigata) en is het gemakkelijkst te onderscheiden door verspreidingsgebied en habitat. De gewone hackberry heeft ook bredere bladeren die grover zijn van boven dan de suikerbes.

De gemeenschappelijke hackberry is een middelgrote boom, 9 tot 15 meter (30 tot 50 voet) hoog, met een slanke stam. In de beste omstandigheden in het zuidelijke gebied van de Mississippi-vallei kan het groeien tot 40 meter (130 voet). Het heeft een mooie ronde kop en hangende takken. Het geeft de voorkeur aan rijke, vochtige grond, maar zal groeien op grindachtige of rotsachtige hellingen. De wortels zijn vezelig en groeien snel. In het westelijke deel van het verspreidingsgebied kunnen bomen nog steeds groeien tot 29 m (95 ft). De maximale leeftijd die door hackberry wordt bereikt, ligt onder ideale omstandigheden waarschijnlijk tussen de 150 en 200 jaar. De bast is lichtbruin of zilvergrijs, aan het oppervlak gebroken in dikke appressed schubben en soms opgeruwd met uitwassen; het patroon is zeer onderscheidend. Het opmerkelijke schorspatroon is zelfs nog meer uitgesproken bij jongere bomen, met de onregelmatig uit elkaar geplaatste richels die lijken op lange geologische palissaden van sedimentaire [gelaagde] rotsformaties, gezien van de zijkant [doorsnede]. Munten zo groot als Amerikaanse kwartalen kunnen gemakkelijk plat tegen de valleien worden gelegd, die zo diep kunnen zijn als een volwassen menselijke vinger. De twijgen zijn slank en hun kleurovergangen van lichtgroen naar roodbruin en uiteindelijk naar donker roodbruin. De winterknoppen zijn oksel, eivormig, acuut, enigszins afgeplat, een kwart inch lang, lichtbruin. De knopschubben worden groter met de groeiende scheut en de binnenste worden steunblaadjes. Er wordt geen eindknop gevormd. De bladeren zijn afwisselend gerangschikt op de twijgen, ovaal tot ovaal-lancetvormig, vaak licht sikkelvormig, 5-12 cm (2-4 3/4 inch) lang en 3-9 cm (1 1/4-3 1⁄ 2 in), [6] zeer schuin aan de basis, met een spitse punt. De marge is gezaagd (getand), behalve aan de basis die grotendeels geheel (glad) is. Het blad heeft drie zenuwen, de hoofdnerf en de primaire nerven zijn prominent aanwezig. De bladeren komen conduplicate uit de knop met licht gekrulde randen, bleekgeelgroen, donzig; als ze volgroeid zijn, zijn ze dun, heldergroen, ruw aan de bovenkant, bleker groen aan de onderkant. In de herfst verkleuren ze naar lichtgeel. Bladstelen slank, licht gegroefd, behaard. Stipules variërend in vorm, caducous.