betaBitter Dock Pielęgnacja

Rumex tępylistny, powszechnie znany jako szczaw gorzki, szczaw szerokolistny, szczaw tępych liści, szczaw kędzierzawy lub szczaw masłowy, jest wieloletnią rośliną z rodziny Polygonaceae. Pochodzi z Europy, ale występuje na wszystkich kontynentach o umiarkowanym klimacie. W niektórych strefach jest to gatunek wysoce inwazyjny, co wynika z obfitego rozsiewania nasion, zdolności adaptacyjnych do rozmnażania, agresywnych korzeni, zdolności tolerowania ekstremalnych warunków klimatycznych i odporności.

Rumex obtusifolius to wieloletnia roślina zielna kwitnąca, która rośnie do wysokości od 40 do 150 cm (16 do 59 cali). Jest łatwo rozpoznawalny po bardzo dużych, owalnych liściach z sercowatą podstawą i zaokrąglonymi końcami, przy czym niektóre dolne liście mają czerwone łodygi. Brzegi liści są lekko „pomarszczone” lub pofalowane, górna powierzchnia jest bezwłosa, a dolna może być brodawkowata. Liście tej rośliny mogą wzrosnąć do około 30 cm (12 cali) długości i 15 cm (5,9 cala) szerokości. Korzeń palowy jest duży, z licznymi gałęziami sięgającymi do głębokości 150 centymetrów (59 cali), z twardymi łodygami, często czerwonawymi i nierozgałęzionymi aż do samego kwiatostanu. Połączenia ogonków liściowych z łodygami pokryte są pochwą utworzoną przez dwie zrośnięte przylistki zwane okreą, cienką, przypominającą papier błonę, charakterystyczną dla rodziny Polygonaceae. Liście łodygowe są naprzemienne i wąsko jajowato-lancetowate. Kwiatostan składa się z dużych skupisk gron, które zawierają małe zielonkawe kwiaty, które w miarę dojrzewania zmieniają kolor na czerwony. Segmenty okwiatu znajdują się w dwóch zwojach po trzy. Segmenty w zewnętrznym okółku są małe i rozłożyste, podczas gdy okółek wewnętrzny tworzy zastawki owocowe, które są szeroko jajowato-trójkątne. Wytwarzane nasiona są suche i czerwonobrązowe. Ta roślina kwitnie od czerwca do września. Rumex crispus - kędzierzawy szczaw - ma podobny wygląd, ale z cieńszymi i falistymi liśćmi. Bardziej szczegółowo, kielich doku kędzierzawego ma gładkie brzegi, podczas gdy kielich doku szerokolistnego ma rogaty brzeg.

Ta roślina jest przydatna.

Jak pozbyć się: Doki jako grupa są dość trudne do zabicia. Mają umiarkowaną tolerancję na większość herbicydów, a glifosat musi być stosowany w dość wysokich dawkach podczas kontroli doków na obszarach nieużytków lub podczas opryskiwania pastwisk podczas przygotowywania rozsadników. Obecnie powszechnym zaleceniem podczas opryskiwania pastwisk jest dodanie thifensulfuronu (np. Harmony) do glifosatu, aby zapewnić lepszą kontrolę doków bez konieczności stosowania tak wysokich dawek glifosatu. Nie zaleca się stosowania glifosatu, gdy roślina ma główkę nasienną. W przypadku selektywnej kontroli doków na pastwiskach herbicydy hormonalne, takie jak 2,4-D i MCPA, są nieskuteczne w zwalczaniu dojrzałych roślin. Przez wiele lat standardowym zaleceniem na pastwiskach było stosowanie asulamu (Asulox lub Dockstar). Ostatnio dostępne stało się inne leczenie, a mianowicie tifensulfuron (np. Harmony), który jest zazwyczaj tańszy niż asulam. Oba herbicydy należy stosować wiosną, gdy kwitnie aktywnie rosną, ale zanim zacznie się formowanie kłosów. Obydwa spowodują tymczasowe zahamowanie wzrostu pastwiska po zastosowaniu ze względu na dokładną kontrolę wzrostu koniczyny i oba mogą wymagać dodatkowej aplikacji w przypadku dobrze ugruntowanych roślin doków. Inną możliwością jest punktowe opryskiwanie pastwisk aminopiralidem (T-Max). Jeśli pastwiska mają problemy z dokami, najlepiej spryskać je mieszanką glifosat/thifensulfuron, ponownie obsiać pastwisko, a następnie zaprawiać nowe sadzonki doków mieszanką flumetsulam/bentazon (Dynamo), chociaż inne opcje na nowych pastwiskach są mieszanka MCPB/bentazon (np. Pulsar, PastureGuard Elite, Quasar) lub 2,4-DB. Na murawie mieszanka trichlopyru/pikloramu (np. Victory Gold) zapewni dobrą kontrolę. W sadach albo użyj asulamu do punktowego spryskiwania doków, albo dodaj fluroksypyr (np. Solstar) lub saflufenacyl (Sharpen) do glifosatu, aby poprawić kontrolę przez glifosat.