betaHogweed Pielęgnacja

Heracleum to rodzaj dwuletnich i wieloletnich ziół z rodziny marchwi Apiaceae. Można je znaleźć na całej półkuli północnej o umiarkowanym klimacie iw wysokich górach aż do Etiopii.

Heracleum sphondylium osiąga średnio 50-120 centymetrów (20-47 cali) wysokości, maksymalnie 2 metry (6 stóp 7 cali). Liście mogą osiągnąć 50 centymetrów (20 cali) długości. Jednorazowo lub dwa razy pierzaste, owłosione i ząbkowane:827 podzielone na 3–5 segmentów klapowych. Barszcz ma pięciopłatkowe różowawe lub białe kwiaty, ułożone w baldachy o średnicy zwykle mniejszej niż 30 cm z 15 do 30 promieniami. Kwiaty obwodowe mają symetrię promienistą (zygomorficzną). Baldachy końcowe mają spłaszczony wierzchołek, a najbardziej zewnętrzne płatki są powiększone. Kwitnienie zwykle występuje między czerwcem a październikiem. Rysunek Heracleum sphondylium, przedstawiający schizokarp w kształcie serca (owoc) Kwiaty zapylają owady, takie jak chrząszcze, osy, a zwłaszcza muchy. Małe owoce to schizokarp, spłaszczony i skrzydlaty, eliptyczny do kulistego i nagie, do 1 cm długości. Rozsiewanie nasion odbywa się przez wiatr (anemochoria). Charakterystyczny zapach kwiatów przypominający świnię nadaje jej nazwę. [potrzebne źródło] Liście są powszechnie wydobywane przez larwy miniarki Phytomyza spondylii. Heracleum sphondylium jest mniejsze niż niebezpieczne Heracleum mantegazzianum (barszcz olbrzymi) i Heracleum sosnowskyi (barszcz Sosnowskiego) i nie należy go mylić. Zawiera jednak niektóre z tych samych związków fitofototoksycznych (furanokumaryny), aczkolwiek w niższych stężeniach, i istnieją dowody na to, że sok z barszczu pospolitego może również powodować fitofotodermit (oparzenia i wysypki), gdy zanieczyszczona skóra jest wystawiona na działanie promieni słonecznych. stosować podczas krojenia lub przycinania go, aby zapobiec „wysypce na kosy”.

Ta roślina może być trująca

Jak pozbyć się: Zanim pojawią się kwiatostany, chwast można wykopać. Należy to zrobić ostrą łopatą, ostrożnie wbijając korzenie tak głęboko, jak to możliwe. Kiedy są wystarczająco odsłonięte, chwytają łodygę i ciągną z wysiłkiem, próbując wyrwać roślinę. Jeśli kłącze zostanie oderwane, procedurę powtarza się. Nie zaleca się pozostawiania nawet niewielkich fragmentów w ziemi. Mogą mieć uśpione pąki, które z czasem wykiełkują. Kopanie jest możliwe, jeśli na stanowisku widoczne są pojedyncze okazy.

Na obszarze, który w większości jest wypełniony trującym porostem, kopanie będzie zbyt pracochłonne. Wykorzystywane jest tutaj koszenie. Po pojawieniu się pierwszych pędów są one skoszone, zabieg powtarzany co miesiąc.