betaWaterberk Verzorging

Betula occidentalis (Waterberk) is een soort in de Betulaceae-familie die inheems is in het westen van Noord-Amerika. In Californië is de verspreiding enigszins fragmentarisch, en wordt gevonden in de zuidelijke provincies Sierras, Siskiyu en Modoc. Het komt meestal voor langs beken in bergachtige gebieden van 2.000 ft. tot meer dan 11.000 ft. Het is een bladverliezende struik of kleine boom die tot 10 meter hoog wordt, meestal met meerdere stammen. De schors is donker roodbruin tot zwartachtig en glad maar niet exfoliërend. De twijgen zijn glad of dun behaard en hebben prominente harsachtige klieren, maar zijn reukloos als ze worden geschraapt. De bladeren zijn afwisselend, eivormig tot ruitvormig, 1-7 centimeter lang en 1-4,5 centimeter breed, met een gekartelde rand en twee tot zes paar nerven, en een korte bladsteel tot 1,5 centimeter lang. De bloemen zijn door de wind bestoven katjes van 2-4 centimeter lang, de mannelijke katjes hangend, de vrouwelijke katjes rechtopstaand. De vrucht is 2-3 centimeter lang en 8-15 millimeter breed en bestaat uit talloze kleine gevleugelde zaden die tussen de katjesbladeren zijn verpakt. Het is geschikt voor tuinomstandigheden en kan buiten zijn bereik in het wild worden gebruikt. Het heeft een goede herfstkleur, vooral wanneer het herfstweer kouder is.

Betula occidentalis, de waterberk of rode berk, is een berksoort die inheems is in het westen van Noord-Amerika, in Canada van Yukon oost tot west Ontario en zuidwaarts, en in de Verenigde Staten van oostelijk Washington tot westelijk Noord-Dakota, [nodig citaat] en het zuiden tot het oosten van Californië, het noorden van Arizona en het noorden van New Mexico, en het zuidwesten van Alaska. Het komt meestal voor langs beken in bergachtige gebieden. Betula occidentalis stam (schors) langs de Columbia River, Colockum Wildlife Area, Chelan County Washington Het is een bladverliezende struik of kleine boom die tot 10 m hoog wordt, meestal met meerdere stammen. De schors is donker roodbruin tot zwartachtig en glad maar niet exfoliërend. De twijgen zijn kaal of dun behaard en reukloos wanneer ze worden geschraapt. De bladeren zijn afwisselend, ovaal tot ruitvormig, 1-7 cm (0,39-2,76 inch) lang en 1-4,5 cm (0,39-1,77 inch) breed, met een gekartelde rand en twee tot zes paar aderen en een korte bladsteel omhoog tot 1,5 cm (0,59 inch) lang. De bloemen zijn door de wind bestoven katjes van 2-4 cm (0,79-1,57 inch) lang, de mannelijke katjes hangend, de vrouwelijke katjes rechtopstaand. De vrucht is 2-3 cm (0,79-1,18 inch) lang en 8-15 mm (0,31-0,59 inch) breed, samengesteld uit talrijke kleine gevleugelde zaden verpakt tussen de katjesschutbladen. De identiteit van soortgelijke berken in Alaska wordt betwist; sommigen omvatten ze in B. occidentalis, terwijl anderen ze beschouwen als hybriden tussen Betula neoalaskana en Betula glandulosa. Sommige Plateau-indianenstammen gebruikten waterberk om puistjes en zweren te behandelen. Het gebladerte wordt gebladerd door schapen en geiten. Het heeft een sterke neiging tot epicormische groei, wat resulteert in een gewoonte van veel kleine ledematen die uit de stam ontspruiten, waardoor het hout vol kleine knopen zit.