betaErodium Foetidum Verzorging

De meeste overblijvende soorten Erodium hebben gemiddelde tot hoge pollen/eicel (P/O) verhoudingen en zijn dichogame gemengd parende soorten die endemisch zijn voor de bergketens van de Middellandse Zee. Daarentegen zijn de jaarlijkse soorten van dit geslacht, die vaak zijn aangepast aan verstoorde locaties, adichogame selfers met lage P/O-verhoudingen en brede distributies. Volgens de huidige reconstructie van de evolutie van Erodium, vonden terugkerende overblijvende tot jaarlijkse verschuivingen plaats van een tijd eerder dan de vestiging van het mediterrane klimaat tijdens het Pleistoceen. De diversificatie van de terminale clades met eenjarige en vaste planten is gedateerd op 6,4-2 Mya, tussen het begin van het Messinian (Mioceen) en het einde van het Plioceen. Door zich aan te passen aan verschillende soorten kweeksystemen (gemengd paren en zelfbevruchting), waren veel soorten Erodium in staat het hoofd te bieden aan de uitdagingen van klimaatverslechtering en de veranderingen in bestuivers die plaatsvonden aan het einde van het Tertiair. Hoge zelfzucht en een jaarlijkse levensduur lijken meerdere keren samen te zijn geëvolueerd, maar er kunnen ook omkeringen zijn opgetreden. Variatie binnen de plant van herkogamie en dichogamie kan aanpassingen zijn aan variatie in de bestuiversgemeenschap tijdens droge of koude perioden.