betaCzerwona Jodła Pielęgnacja

Bardzo malownicza długowieczna jodła z niebieskimi igłami. Rośnie powoli, w wieku 10 lat osiąga 3-4 m wysokości. Dorosłe drzewo o wysokości 15-18 m i średnicy korony 4-6 m. Kształt korony jest stożkowaty, z mocnymi poziomymi, asymetrycznymi gałęziami. Igły są niebieskie (tylko w pełnym świetle), długość 2,5-3,5 cm. Szyszki są ogromne, do 25 cm długości, mogą być już na młodych roślinach. Miejsce słoneczne lub półcieniste. Gleba jest wilgotna, osuszona (nie toleruje stojącej wody). Potrzebuje cieniowania od południa i południowego wschodu w lutym-marcu przed możliwym uszkodzeniem przez wiosenne słońce. Strefa 4 (do -29°C). Więcej informacji na www.podvorje.ru

Jako zachodnia jodła północnoamerykańska, pochodzi z gór Cascade Range i Coast Range w północno-zachodniej Kalifornii oraz zachodniego Oregonu i Waszyngtonu w Stanach Zjednoczonych. Jest to drzewo wysokogórskie, zwykle występujące na wysokości 300–1500 m (980–4920 stóp), rzadko osiągające linię drzew. A. procera jest dużym, wiecznie zielonym drzewem o wysokości do 70 m (130-230 stóp) i średnicy pnia 2 m (6,5 stopy), rzadko do 90 m (295 stóp) wysokości i 2,7 m (8,9 stopy) średnicy,[ 4] z wąską stożkową koroną. Kora na młodych drzewach jest gładka i szara z pęcherzami żywicy, na starych drzewach staje się czerwonobrązowa, szorstka i spękana. Liście są iglaste, długości 1–3,5 cm, sino-niebieskozielone powyżej i poniżej, z silnymi pasmami stomijnymi i tępym lub ząbkowanym wierzchołkiem. Są ułożone spiralnie na pędzie, ale skręcone lekko w kształcie litery S, aby były wygięte w górę nad pędem. Szyszki są wyprostowane, 11-22 cm (4,3-8,7 cala) długości, z fioletowymi łuskami prawie całkowicie ukrytymi przez długie żółto-zielone łuski przylistkowe; dojrzewające brązowe i rozpadające się, aby jesienią wypuścić uskrzydlone nasiona. Specyficzny epitet procera oznacza „wysoki”. A. procera jest bardzo blisko spokrewniona z jodłą czerwoną (A. magnifica), która zastępuje ją bardziej na południowy wschód w najbardziej wysuniętym na południe Oregonie i Kalifornii, przy czym najlepiej wyróżnia się liśćmi z rowkiem wzdłuż nerwu głównego na górnej stronie; czerwona jodła tego nie pokazuje. Jodła czerwona ma również tendencję do mniej zagęszczonych liści, z korą widoczną między liśćmi, podczas gdy pędy są w dużej mierze ukryte u jodły szlachetnej. Szyszki jodły czerwonej mają również przeważnie krótsze przylistki, z wyjątkiem A. magnifica var. shastensis; odmiana ta jest uważana przez niektórych botaników za hybrydę jodły szlachetnej i czerwonej.