betaSiberische Elm Verzorging

Ulmus pumila is een bladverliezende boom die snel groeit tot 15 m (49 ft) bij 12 m (39 ft). Het is winterhard tot zone (VK) 3 en is niet vorstgevoelig. Hij staat in april in bloei en de zaden rijpen in mei. De soort is hermafrodiet (heeft zowel mannelijke als vrouwelijke organen) en wordt bestoven door wind. Geschikt voor: lichte (zandige), middelzware (leemachtige) en zware (klei)gronden en geeft de voorkeur aan goed doorlatende grond. Geschikte pH: zure, neutrale en basische (alkalische) bodems. Het kan groeien in halfschaduw (licht bos) of geen schaduw. Het geeft de voorkeur aan droge of vochtige grond en kan droogte verdragen. De plant kan sterke wind verdragen, maar geen maritieme blootstelling.

Ulmus pumila, de Siberische iep, is een boom afkomstig uit Centraal-Azië, Oost-Siberië, het Russische Verre Oosten, Mongolië, Tibet, Noord-China, India (noordelijk Kasjmir) en Korea. Het is ook bekend als de Aziatische iep en dwergiep, maar wordt soms ten onrechte de 'Chinese iep' (Ulmus parvifolia) genoemd. Het is de laatste boomsoort die men tegenkomt in de halfwoestijngebieden van Centraal-Azië. Ulmus pumila, beschreven door Pallas in de 18e eeuw op basis van exemplaren uit Transbaikal, werd op grote schaal gekweekt in Azië, Noord-Amerika, Argentinië en Zuid-Europa en werd op veel plaatsen genaturaliseerd, met name in een groot deel van de Verenigde Staten. De Siberische iep is meestal een kleine tot middelgrote, vaak bossige, bladverliezende boom die tot 25 m hoog kan worden, de d.b.h. tot 1 meter; de schors is donkergrijs, onregelmatig in lengterichting gespleten. De twijgen zijn geelgrijs, kaal of behaard, ongevleugeld en zonder kurklaag, met verspreide lenticellen. De winterknoppen donkerbruin tot roodbruin, bolvormig tot eivormig. De bladsteel is 4-10 mm, behaard, de bladschijf elliptisch-ovaal tot elliptisch-lancetvormig, 2-8 × 1,2-3,5 cm, de kleur verandert van donkergroen naar geel in de herfst. De perfecte, door de wind bestoven bloemen bloeien een week in het vroege voorjaar, voordat de bladeren verschijnen, in strakke bundels (bundels) op de twijgen van vorig jaar. Bloemen die begin februari verschijnen, worden echter vaak beschadigd door vorst, waardoor de soort uit het iepenkweekprogramma is geschrapt.[9] Elke bloem is ongeveer 3 mm in doorsnee en heeft een groene kelk met 4-5 lobben, 4-8 meeldraden met bruinrode helmknoppen [10] en een groene stamper met een tweelobbige stijl. In tegenstelling tot de meeste iepen is de Siberische iep zelfbestuiving succesvol kunnen uitvoeren. De door de wind verspreide samarae zijn witachtig geelbruin, cirkelvormig tot zelden breed omgekeerd eivormig of elliptisch, 1-2 x 1-1,5 cm, kaal behalve behaard op stigmatisch oppervlak; de stengel 1-2 mm, het bloemdek persistent. Het zaad bevindt zich in het midden van de samara of soms iets in de richting van de top, maar bereikt de apicale inkeping niet. Bloei en vruchtvorming vinden plaats van maart tot mei. Ploïdie: 2n = 28. De boom zuigt ook gemakkelijk uit zijn wortels. De boom is van korte duur in gematigde klimaten en wordt zelden ouder dan 60 jaar, maar kan in zijn oorspronkelijke omgeving tussen de 100 en 150 jaar worden. Een gigantisch exemplaar, 45 km ten zuidoosten van Khanbogt in het zuiden van Gobi, met een omtrek van 5,55 m in 2009, kan meer dan 250 jaar bedragen (gebaseerd op de gemiddelde jaarringbreedtes van andere U. pumila in het gebied).