betaEuropese witte iep Verzorging

Een grote boom met een open, opgaande, breed ovale kroon die uiteindelijk rond zal worden. De iep kan meer dan 30 m hoog worden en even breed. De eenjarige twijgen zijn bruingroen en behaard en de oude bast is grijs en fijn gegroefd. De wortels vormen duidelijke steunberen aan de basis van de stam. Het glanzende donkergroene blad is opvallend asymmetrisch, hoewel de herfstkleuren niet erg spectaculair zijn: meestal lichtgeel. De bloemen zijn rood en de vrucht heeft vaak ook een roodachtige tint. Deze van nature Europese soort kreeg tot voor kort weinig aandacht totdat bleek dat Ulmus laevis slechts sporadisch wordt aangevallen door de iepziekte. De boom is niet bijzonder resistent, maar de iepenspintkever, die verantwoordelijk is voor de verspreiding van de ziekte, lijkt de boom te mijden. Een prachtige imposante boom voor aanplant in parken en landschappen.

Ulmus laevis Pall., ook wel bekend als de Europese iep, fladderende iep, verspreide iep, statige iep en, in de Verenigde Staten, de Russische iep, is een grote bladverliezende boom die inheems is in Europa, van Frankrijk in het noordoosten tot Zuid-Finland, in het oosten daarbuiten de Oeral naar Kirgizië en Kazachstan, en naar het zuidoosten naar Bulgarije en de Krim; er zijn ook gescheiden populaties in de Kaukasus en Spanje, de laatste nu beschouwd als een relictpopulatie in plaats van een introductie door de mens, en mogelijk de oorsprong van de Europese bevolking. U. laevis is zeldzaam in het VK, hoewel de willekeurige verspreiding ervan, samen met het ontbreken van enige vermelding van de introductie ervan, ertoe heeft geleid dat ten minste één Britse autoriteit het als inheems beschouwt. NB: De bijnaam 'witte' iep die veel wordt gebruikt door Britse boswachters verwijst naar het hout van de iep. Ulmus laevis is qua gestalte vergelijkbaar met de iep, zij het wat minder symmetrisch, met een lossere, slordige takstructuur en een minder netjes afgeronde kroon. De boom bereikt typisch een hoogte en breedte van > 30 m, met een stam < 2 m d.b.h. Het uitgebreide ondiepe wortelstelsel vormt uiteindelijk kenmerkende hoge steunberen rond de basis van de stam. De bast is eerst glad, breekt dan in de vroege volwassenheid in dunne grijze schubben, die zich met de leeftijd afscheiden in een netwerk van grijsbruine schubben en roodbruine onderschors, en uiteindelijk op oudere leeftijd diep gespleten is zoals andere iepen. De bladeren zijn bladverliezend, afwisselend, eenvoudig ovaal met een duidelijk asymmetrische basis, < 10 cm lang en < 7 cm breed, relatief dun, vaak bijna papierachtig van structuur en zeer doorschijnend, glad van boven met een donzige onderkant. Opvallend is dat de bladnerven zich niet splitsen van de centrale nerf naar de bladrand. De bladeren vallen eerder in de herfst dan andere soorten iep. De boom onderscheidt zich het meest betrouwbaar van andere Europese iepen door zijn lange bloemstelen van gemiddeld 20 mm. Bovendien zijn de door de wind bestoven bloemen opvallend crèmekleurig en verschijnen ze in het vroege voorjaar voor de bladeren in clusters van 15-30; ze zijn 3-4 mm in doorsnee. De vrucht is een gevleugelde samara < 15 mm lang en 10 mm breed met een ciliate rand, het enkele ronde 5 mm zaad rijpt in het late voorjaar. De zaden hebben over het algemeen een hoge kiemkracht, 45-60% voor Servische bomen die door Stilinović zijn onderzocht. Hoewel de soort protandrisch is, kan de zelfbestuiving hoog zijn. De boom kan zeer snel groeien; bij aanplant in aanhoudend vochtige grond nam de stambreedte van 13-jarige bomen op borsthoogte met 4 cm per jaar toe (d.b.h.). De soort verschilt van zijn naaste verwant, de Amerikaanse iep, voornamelijk in de onregelmatige kroonstructuur en frequente epicormische scheuten, kenmerken die de boom ook een onderscheidend wintersilhouet geven. De Amerikaanse iep heeft ook minder scherpe bladknoppen, langere bladstelen, smallere bladeren en een diepere apicale inkeping in de samara die het zaad bereikt.