betaDriebloemige esdoorn Verzorging

Het is een bladverliezende boom die een hoogte van ongeveer 25 meter (82 voet) bereikt, maar is meestal kleiner. Het is een driebladige esdoorn die verwant is aan andere soorten als Manchurian Maple (Acer mandshuricum) en Paperbark Maple (Acer griseum). Het heeft een geelbruine exfoliërende bast die afbladdert in houtachtige schubben in plaats van papierachtige stukjes zoals Acer griseum. De bladeren hebben een 2,5-6 cm (0,98-2,36 inch) bladsteel en drie folders; de folders zijn 4-9 cm (1,6-3,5 inch) lang en 2-3,5 cm (0,79-1,38 inch) breed, met gekartelde randen, de centrale folder even groot of iets groter dan de twee zijbladen. De bloemen zijn geel, geproduceerd in kleine tuilen van elk drie kleine bloemen, vandaar de naam. De samaras zijn 3,5-4,5 cm (1,4-1,8 inch) lang en 1,3-2 cm breed, harig, de nootje met een houtachtige schil. Zelfs meer dan zijn verwanten, heeft driebloemige esdoorn een spectaculaire herfstkleur die briljant oranje, scharlaken, paars en goud kan bevatten. Het is een van de weinige bomen die in de schaduw een goede herfstkleur ontwikkelt

De soort werd voor het eerst geïntroduceerd in de teelt in 1923. Hoewel hij veel voorkomt in esdoorncollecties, wordt hij zelden gezien in de teelt buiten arboreta. Het groeit langzaam tot matig en geeft de voorkeur aan vochtige, goed doorlatende grond; groei is vaak struikachtig in de teelt. Het is relatief tolerant ten opzichte van droogte en klei in vergelijking met zijn naaste verwanten. Het verdraagt ​​geen natte of overcompacte grond.[4] De vermeerdering is vergelijkbaar met die voor Acer griseum en het aantal levensvatbare zaden is eveneens erg klein.[3] In Groot-Brittannië zijn de grootste exemplaren tot 13 m (43 ft) lang en 60 cm (24 inch) stamdiameter (Tree Register of the British Isles). Het heeft de Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit gewonnen.[5] In de Verenigde Staten zijn volwassen exemplaren te zien in Arnold Arboretum in Boston, Massachusetts.