betaItaliaanse esdoorn Verzorging

De Italiaanse esdoorn kan het uiterlijk krijgen van een kleine boom tot 7 m hoog, hoewel het meestal een dichte, vertakte struik vormt. De jonge twijgen zijn behaard. De bladeren zijn bladverliezend, tegenover op de twijgen, handvormig en tot 13 cm lang met 5 ondiepe, ronde lobben. Ze zijn nogal leerachtig, glanzend aan de bovenzijde en ondoorzichtiger aan de onderzijde; ze scheiden geen latex af wanneer ze worden gesneden. De groenachtige, onopvallende bloemen ontkiemen in groepen tussen maart en april. De vruchten, bekend als samaras of sleutels, vormen in tegenover elkaar liggende paren waarbij de vleugels een hoek van 90 ° of minder vormen. Flora Iberica onderscheidt twee algemene soorten: Acer opalus Mill. subsp. granatense (Boiss.) Font Quer & Rothm. Meestal is de bladschijf 2,5-8 cm lang, met lobben dieper dan de helft van de bladschijf en een vrij behaarde onderzijde. Acer opalus Mill. subsp. opaal. Meestal is het blad 3-13 cm lang, met lobben ondiep dan de helft van het blad. De onderzijde van volwassen bladeren is kaal of alleen op de hoofdnerven behaard.

Deze soort kan kleine pure bossen vormen of worden gemengd met andere bomen. Het geeft de voorkeur aan kalksteenbodems, die zowel voorkomen op steenachtige ondergronden, in heggen en koele schaduwrijke gebieden in vochtige bossen, als op goed ontwikkelde grond. Hij is net zo goed bestand tegen de kou als de Montpellier-esdoorn (Acer monspessulanum L.), maar niet tegen droge omstandigheden. We kunnen hem vinden op hoogtes van 200-300 m tot 2100 m. Deze esdoorn leeft in Zuid-Europa, Klein-Azië, Perzië en Noord-Afrika. Op het Iberisch schiereiland groeit de ondersoort opalus van nature in de noordoostelijke provincies, en de ondersoort granatense wordt gevonden in het zuiden en Mallorca.