betarode zuring Verzorging

Rumex acetosa, algemeen bekend als rode zuring, schapenzuring, veldzuring en zure wiet, is een soort bloeiende plant in de boekweitfamilie Polygonaceae. Inheems in Eurazië en de Britse eilanden, zijn de plant en zijn ondersoorten veel voorkomende overblijvende onkruiden. Het heeft groene pijlvormige bladeren en rood getinte diep geribbelde stengels, en het ontspruit uit een agressieve en spreidende wortelstok. De bloemen komen uit een lange, rechtopstaande stengel. Vrouwelijke bloemen zijn kastanjebruin van kleur.

Een overblijvend kruid met een slanke en roodachtige rechtopstaande stengel die aan de bovenkant vertakt is en een hoogte van 50 cm (20 inch) bereikt. [3] De pijlvormige bladeren zijn klein, ongeveer 2,4-5 cm (1-2 inch) lang en 0,5-2 cm (1/4-3/4 inch) breed, met puntige lobben aan de basis. Hij bloeit van maart tot november, wanneer geelgroene (mannelijke) of roodachtige (vrouwelijke) bloemen zich ontwikkelen op afzonderlijke planten aan de top van de stengel, die zich ontwikkelen tot rode vruchten. Inheems in Eurazië en de Britse eilanden, is Rumex acetosella geïntroduceerd in het grootste deel van de rest van het noordelijk halfrond. Hij komt veel voor op zure zandgronden in heide en grasland. Het is vaak een van de eerste soorten die voet aan de grond krijgt in verstoorde gebieden, zoals verlaten mijnsites, vooral als de grond zuur is. Vee zal op de plant grazen, maar het is niet erg voedzaam en is in grote hoeveelheden giftig vanwege oxalaten. De Amerikaanse koper of kleine kopervlinder is ervan afhankelijk voor voedsel, hoewel de larven sommige verwante planten kunnen consumeren. Rumex acetosa wordt algemeen beschouwd als een moeilijk te bestrijden, schadelijk onkruid vanwege de zich verspreidende wortelstok. Bosbessenboeren zijn bekend met het onkruid omdat het gedijt in dezelfde omstandigheden waaronder blauwe bessen worden geteeld.

Deze plant is nuttig.

Hoe zich te ontdoen van: Culturele controle en sanitaire maatregelen Voorgeschreven verbranding is gesuggereerd voor bestrijding van R. acetosella, maar het is onwaarschijnlijk dat dit bevredigende bestrijding biedt tenzij de branden extreem ernstig zijn. Na het verbranden van wilde bosbessenvelden werd een grote toename van R. acetosella waargenomen, hoewel daaropvolgende verbrandingen het voorkomen van R. acetosella verminderden, waarschijnlijk als gevolg van vernietiging van zaad in de zaadbank.

Fysieke/mechanische controle Pogingen om R. acetosella uit te roeien door middel van teelt zijn misschien mogelijk, maar kruipende wortelstokken en langlevende zaden kunnen dergelijke inspanningen belemmeren. Een 3- tot 4-jarige rotatie van gewassen met schone teelt, gevolgd door een graan- en/of een dekgewas, en tenslotte een terugkeer naar grasland of meerjarig gewas is effectief in het verminderen van R. acetosella-besmettingen. Aangetaste gebieden moeten met regelmatige tussenpozen worden gecultiveerd, zodat enige hergroei mogelijk is voordat ze opnieuw worden gekweekt om de voedselreserves in wortelfragmenten uit te putten

Bewegingscontrole Aangezien R. acetosella een contaminant kan zijn in voedergewassen, is het absoluut noodzakelijk dat er maatregelen worden genomen om verspreiding over lange afstand via dat pad te voorkomen. Boyd en White adviseerden om de beweging van R. acetosella-zaden in bosbessengewassen te verminderen door middel van oogsten door plekken met hoge dichtheid te vermijden of de oogsttijden aan te passen, evenals het schoonmaken van oogstapparatuur en andere landbouwwerktuigen.

Biologische controle Biologische bestrijding is niet geprobeerd voor R. acetosella; evenmin zijn potentiële biologische bestrijders duidelijk geïdentificeerd.