betaDzika gruszka himalajska Pielęgnacja

Pyrus pashia, dzika himalajska gruszka, jest małym i średnim drzewem liściastym o małej i owalnej koronie, o jajowatych, drobno ząbkowanych liściach, atrakcyjnych białych kwiatach z czerwonymi pylnikami i drobnymi gruszkowatymi owocami. Jest to drzewo owocowe pochodzące z południowej Azji. Lokalnie jest znany pod wieloma nazwami, takimi jak batangi. Pyrus pashia to tolerancyjne drzewo, które rośnie na piaszczysto-gliniastej glebie, która jest dobrze osuszona. Jest przystosowany do strefy opadów od 750 do 1500 mm/rok lub więcej i temperatury od -10 do 35 C.

Zawartość odżywcza owoców to około 6,8% cukrów, 3,7% białka, 1% popiołu, 0,4% pektyny. Zawiera również niską zawartość witaminy C, około 1,2 mg na 100g. Zawartość procentowa niektórych składników mineralnych w owocach to fosfor 0,026 procent, potas 0,475 procent, wapń 0,061 procent, magnez 0,027 procent i żelazo 0,006 procent.

Pyrus pashia to drzewo owocowe. Jej owoce są jadalne i charakteryzowane jako ziarnkowe. Wygląda jak czerwone jabłko i ma cierpki, ale słodki smak, gdy jest dojrzały.

Wczesny owoc ma przeważnie jasnozielony kolor, ale w momencie dojrzałości jego kolor zmienia się na czarno-brązowy z licznymi żółtymi i białymi kropkami na powierzchni skórki.[4] Kształt owocu jest często opisywany jako spłaszczony, jajowaty, jajowaty, owalny lub pigwowy.[4] Średnio średnica owoców waha się od 1 do 4 cm[1], a wysokość od 2 do 5 cm[3].

Owoce Pyrus pashia najlepiej spożywać, gdy lekko gniją. Od gruszek uprawnych odróżnia go bardziej ziarnista konsystencja. W pełni dojrzałe owoce mają rozsądny smak, a po zmieleniu są słodkie i bardzo przyjemne do spożycia. Do dojrzewania potrzebny jest okres od maja do grudnia.[1] Dojrzałe drzewo daje około 45 kg owoców rocznie.