betajodła chińska Pielęgnacja

Cunninghamia lanceolata to gatunek drzewa z rodziny cyprysów Cupressaceae. Pochodzi z południowo-środkowych i południowo-wschodnich Chin. Ozdobnie C. lanceolata jest powszechnie sadzona jako drzewo okazowe w strefach umiarkowanych.

Cunninghamia lanceolata, powszechnie znana jako jodła chińska, jest wysokim drzewem iglastym, które w łagodnym klimacie osiąga wysokość 150 stóp (45,7 metra). W Ameryce Północnej wysokość zwykle waha się od 30 do 50 stóp (9,1 do 15,2 metra). W rodzimych lasach w Chinach wysokość może dochodzić do 45,7 metrów, a w lesie uprawnym od 9,1 do 21,3 metra od 30 do 70 stóp. Korona jodły chińskiej ma kształt piramidy. Kolor kory zwykle waha się od ciemnoszarego do ciemnobrązowego. Liście składają się ze spiralnych układów liści o zielonych, lancetowatych kształtach. Szyszki męskie tworzą się w gronach po 10 do 30, podczas gdy szyszki żeńskie tworzą grona po 2-3. Szyszki są małe i prawie niezauważalne przy pierwszym zapyleniu. Szyszki osiągają dojrzałość po 7 miesiącach i mają długość od 1 do 1,8 cala (2,5 do 4,5 cm). Hubei, Hunan, Jiangxi, Sichuan, Yunnan, Zhejiang). W Chinach około 30 procent wszystkich plantacji drzewnych składa się z C. lanceolata, która zajmuje około 9 milionów hektarów, głównie w południowych Chinach. Jodła chińska odpowiada za około 25 procent całej chińskiej komercyjnej produkcji drewna. W ciągu ostatnich 70 lat powierzchnia plantacji potroiła się ze względu na rozległe nasadzenia i ponowne zalesianie. Cunninghamia lanceolata jest również wykorzystywana do sekwestracji węgla. W warunkach bliskiej naturalnej gospodarki leśnej (NNFM) gleby mają zdolność sekwestracji węgla i mogą być wykorzystywane do zwalczania zmian klimatycznych. Wykazano, że sekwestracja węgla z NNFM zwiększa zapasy węgla w glebie za pomocą rozkładu ściółki w wierzchniej warstwie gleby.