betaCzarny dąb Pielęgnacja

Quercus velutina, dąb czarny, to gatunek dębu z grupy dębów czerwonych (Quercus sect. Lobatae), rodzimy i szeroko rozpowszechniony we wschodniej i środkowej Ameryce Północnej. Występuje we wszystkich stanach przybrzeżnych od Maine do Teksasu, w głębi lądu aż do Michigan, Ontario, Minnesoty, Nebraski, Kansas, Oklahomy i wschodniego Teksasu. Czasami nazywany jest wschodnim czarnym dębem.

Quercus velutina, powszechnie nazywany czarnym dębem, to duży, liściasty dąb z grupy dębów czerwonych, który zwykle dorasta do 50-60 stóp wysokości i ma kulistą, rozłożystą koronę. To drzewo pochodzi głównie z wyżynnych wzgórz, zboczy i grzbietów od Florydy do Teksasu na północ do Maine, Ontario, Michigan i Minnesoty. Wyglądem przypomina dąb czerwony (Quercus rubra), z którym czasami może się krzyżować. Pąki stanowią istotną różnicę między dwoma drzewami (bezwłose i mniejsze w czerwonym dębie). Kora jest prawie czarna na dojrzałych pniach z głębokimi bruzdami. Kora wewnętrzna ma barwę żółtą do pomarańczowej. Pień dojrzewa do 3’ średnicy. Skórzaste, błyszczące, ciemnozielone liście (do 10 cali długości) mają 7-9 głęboko naciętych płatów (każdy z 1-3 zębami zakończonymi włosiem). Jesienią liście zmieniają kolor na żółty, żółtobrązowy lub matowoczerwony. Pąki końcowe pokryte są gęstym, szarym pokwitaniem. Nieznaczne, jednopienne, żółto-zielone kwiaty w oddzielnych kwiatach męskich i żeńskich pojawiają się wiosną wraz z pojawieniem się liści. Eliptyczne żołędzie (do 3/4 cala długości) mają miseczki w kształcie spodka, które zakrywają do 1/2 żołędzi. Na dojrzałych drzewach duże plony żołędzi pojawiają się zwykle co 2-3 lata. Żołędzie są ważnym źródłem pożywienia dla dzikich zwierząt (np. jelenie, wiewiórki, małe gryzonie, indyki, cietrzewie, sójki i inne ptaki).