betaDąb Gontowy Pielęgnacja

Quercus imbricaria, dąb gontowy, to drzewo liściaste w grupie dębów czerwonych. Pochodzi głównie ze Środkowego Zachodu i Górnego Południa Ameryki Północnej, od południowego Nowego Jorku na zachód do północnego Illinois i wschodniego Kansas oraz na południe do środkowej Alabamy i Arkansas. Najczęściej spotykany na terenach wyżynnych z dobrym odwodnieniem, rzadziej wzdłuż nizinnych potoków, na wysokości 100–700 m n.p.m.

Drzewo zwykle wysokie na 15-18 metrów, o maksymalnej wysokości sto, z szeroką piramidalną głową w młodości, w starszym wieku z szerokim wierzchołkiem i otwartym. Rzadkie na wschodzie, obfite w dolnej dolinie Ohio i środkowej dolinie Missisipi. Swój największy rozmiar osiąga w południowym Illinois i Indianie, chociaż mistrzem kraju jest 104' na 68' w Cincinnati, OH.

Kora: Jasnobrązowa, łuszcząca się; na młodych pędach jasnobrązowy, gładki. Gałązki początkowo smukłe, ciemnozielone i lśniące, później jasnobrązowe, w końcu ciemnobrązowe. Drewno: blado czerwonawo-brązowy, jaśniejszy biel; ciężki, twardy gruboziarnisty, źle sprawdza się w suszeniu; używany do gontów, a czasem w budownictwie. Sp. gr., 0,7529; waga cu. stopy, 46,92 funta Pąki zimowe: Jasnobrązowe, jajowate, ostre, długości ok. 1,5 cm.