Pinus resinosa, znana jako sosna czerwona lub sosna norweska, to sosna pochodząca z Ameryki Północnej. Występuje od Nowej Fundlandii na zachód do Manitoby i na południe do Pensylwanii, z kilkoma mniejszymi, odrębnymi populacjami występującymi w Appalachach w Wirginii i Zachodniej Wirginii, a także kilkoma małymi zagłębieniami w skrajnej północnej części New Jersey i północnym Illinois.
Czerwona sosna to drzewo stanu Minnesoty. W Minnesocie użycie nazwy „Norwegia” może wywodzić się od wczesnych skandynawskich imigrantów, którzy porównywali amerykańskie sosny czerwone do blisko spokrewnionych europejskich sosen w ojczyźnie.
Sosna czerwona to iglaste, wiecznie zielone drzewo charakteryzujące się wysokim, prostym wzrostem w różnych siedliskach.[7] Zwykle waha się od 20-35 m (66-115 stóp) wysokości i 1 m (3 stopy 3 cale) średnicy pnia, osiągając wyjątkowo 43,77 m (143 stóp 7 cali) wysokości.[8] Korona jest stożkowata, z wiekiem staje się wąską zaokrągloną kopułą. Kora jest gruba i szarobrązowa u podstawy drzewa, ale cienka, łuszcząca się i jaskrawo pomarańczowoczerwona w górnej koronie; nazwa drzewa wywodzi się od tej charakterystycznej postaci. W szczelinach kory może być widoczny czerwony kolor. Gatunek sam się przycina; na drzewach zwykle nie ma martwych gałęzi, a starsze drzewa mogą mieć bardzo długie odcinki pnia bez gałęzi poniżej baldachimu.
Liście są iglaste, ciemnożółto-zielone, w pęczkach po dwa, [7] 12-18 cm (4 3⁄4-7 cali) długości i kruche. Liście łamią się czysto po zgięciu; ten charakter, określany w niektórych tekstach jako diagnostyczny dla sosny czerwonej, jest jednak wspólny dla kilku innych gatunków sosny. Szyszki są symetryczne jajowate, 4-6 cm (1 1/2-2 1/4 cala) długości 2,5 cm (1 cala) szerokości i fioletu przed dojrzałością, dojrzewanie do orzecha-niebieski i otwarcie do 4-5 cm ( 1 1/2–2 cala) szerokie, łuski bez kolców i prawie bez szypułek.
