betaCzerwona Olcha Pielęgnacja

Olsza czerwona to największy gatunek olchy w Ameryce Północnej i jeden z największych na świecie, osiągający wysokość od 20 do 30 m (66 do 98 stóp). Oficjalna najwyższa olcha czerwona (1979) ma 32 m wysokości w hrabstwie Clatsop w stanie Oregon (USA). Nazwa wywodzi się od jasnego, rdzawoczerwonego koloru, który pojawia się w posiniaczonej lub otartej korze. Kora jest cętkowana, popielatoszara i gładka, często pokryta białymi porostami i mchem. Liście są jajowate, od 7 do 15 cm (2,8 do 5,9 cala) długości, z tępo ząbkowanymi krawędziami i wyraźnym punktem na końcu; brzeg liścia jest obrócony, sam brzeg jest podwinięty, co odróżnia go od wszystkich innych olch. Liście żółkną jesienią przed opadnięciem. Męskie kwiaty zwisają czerwonawe bazi o długości od 10 do 15 cm (3,9 do 5,9 cala) wczesną wiosną. Kwiaty żeńskie występują w gronach po (3) 4–6 (8). Bazie żeńskie są wyprostowane w okresie kwitnienia, ale poza tym zwisające. Rozwijają się w małe, zdrewniałe, powierzchownie stożkowate, owalne suche owoce o długości od 2 do 3 cm (0,79 do 1,18 cala). Nasiona rozwijają się między zdrewniałymi przylistkami „szyszek” i są zrzucane późną jesienią i zimą. Nasiona olchy czerwonej mają błoniasty uskrzydlony brzeg, który umożliwia rozsiewanie na duże odległości.

Alnus rubra rośnie od południowo-wschodniej Alaski na południe do środkowego wybrzeża Kalifornii, prawie zawsze w promieniu około 200 km (120 mil) od wybrzeża Pacyfiku, z wyjątkiem przedłużenia 600 km (370 mil) w głąb lądu przez Waszyngton i Oregon do najbardziej wysuniętej na północ MontanyW południowej Alasce, na zachodzie Wielkiej Brytanii Kolumbia i północno-zachodnie pasma wybrzeża Stanów Zjednoczonych, olsza czerwona rośnie na chłodnych i wilgotnych zboczach; w głębi lądu i na południowym krańcu swojego zasięgu (Kalifornia) rośnie głównie wzdłuż obrzeży cieków wodnych i terenów podmokłych. Olsza czerwona związana jest z przybrzeżną daglezją (Pseudotsuga menziesii subsp. menziesii), cykutą zachodnią (Tsuga heterophylla), jodłą wielką ( Abies grandis), lasy zachodnioczerwone (Thuja plicata) i świerkowe sitkajskie (Picea sitchensis). Wzdłuż brzegów potoków jest powszechnie kojarzony z wierzbami (Salix spp.), dereń wierzbowy (Cornus stolonifera), jesionem oregońskim (Fraxinus latifolia) i klonem wielkolistnym (Acer macrophyllum). Na południowy wschód od jego zasięgu zastępuje go olsza biała ( Alnus rhombifolia), które jest drzewem podobnej postury, ale różniącym się tym, że brzegi liści nie są zawijane, brak wyraźnych płatów i błoniastych skrzydełek na brzegach nasion. W wysokich górach zastępuje ją mniejsza i bardziej krzewiasta olsza sitka (Alnus viridis subsp. sinuata), a na wschód od Gór Kaskadowych olsza cienkolistna (Alnus incana subsp. tenuifolia).