betaPaperbark Maple Pielęgnacja

Jest to małe i średnie drzewo liściaste, osiągające 6-9 m (20-30 stóp) wysokości i 5-6 m (16-20 stóp) szerokości, z pniem do 70 cm (28 cali) w obwodzie. Kora gładka, błyszcząca pomarańczowoczerwona, łuszcząca się cienkimi, papierowymi warstwami; może popękać w starych drzewach. Pędy są początkowo gęsto owłosione, które przecierają się w drugim lub trzecim roku, a kora złuszcza się w trzecim lub czwartym roku. Liście są złożone, z ogonkiem 2–4 cm z trzema listkami, każdy o długości 3–10 cm i szerokości 2–6 cm, u góry ciemnozielone, pod spodem jasnosinozielone, z kilkoma tępymi zębami na brzegach. Żółte kwiaty są androdiopienne, wyrastają wiosną w małych baldachogronach wiszących, owocem są sparowane samary z dwoma uskrzydlonymi nasionami o długości około 1 cm z 3 cm skrzydełkiem

Acer griseum został wprowadzony do uprawy w Europie w 1901 roku przez Ernesta Henry'ego Wilsona dla szkółek Veitch w Wielkiej Brytanii, a wkrótce potem do Ameryki Północnej. Jest to jeden z wielu gatunków klonów powszechnie uprawianych jako rośliny ozdobne w regionach o klimacie umiarkowanym. Podziwia się go za ozdobną, złuszczającą korę, której półprzezroczyste fragmenty często pozostają przyczepione do gałęzi, aż do zniknięcia. Ma również spektakularne jesienne liście, które mogą zawierać odcienie czerwieni, pomarańczy i różu. Odmiany obejmują kolumnową rakietę miedzianą. Roślina ta zdobyła Nagrodę Zasługi Ogrodniczej Królewskiego Towarzystwa Ogrodniczego. W 2015 r. konsorcjum North America-China Plant Exploration Consortium (NACPEC) przeprowadziło ekspedycję specjalnie ukierunkowaną na Acer griseum do zbierania nasion w celu zwiększenia różnorodności genetycznej roślin w uprawie. Rozmnażanie Acer griseum jest dość trudne, ponieważ nasiona mają te same tendencje partenokarpiczne, co Acer maximowiczianum.