betaJodła Syberyjska Pielęgnacja

drewno; najbardziej rozpowszechniony gatunek z rodzaju Jodła z rodziny sosnowatych (Pinaceae) na Występuje głównie w cedrze, świerku, mieszanym, znacznie rzadziej w modrzewiowych lasach i terenach zadrzewionych. Niekiedy tworzy czyste drzewostany - bory jodłowe Wiecznie zielone drzewo do 30 m wysokości, z piękną wąsko-stożkową, prawie kolumnową koroną. Pień u góry cylindryczny, u dołu żebrowany. Gałęzie są cienkie, na wolno rosnących drzewach opadają prawie do samej ziemi. Kora jest gładka, cienka, ciemnoszara, ze zgrubieniami (guzkami) wypełnionymi pachnącą, przezroczystą żywicą (zwaną też "balsamem jodłowym"). Jodła kwitnie w maju. Roślina jest jednopienna. Kłoski żółte z pyłkiem - narządy męskie; Ziarna pyłku są wyposażone w dwa latające worki powietrzne, które ułatwiają transport pyłku na duże odległości. Ciemnofioletowe guzki - żeńskie narządy generatywne; zwykle znajduje się na pędach z ostatniego roku; w przeciwieństwie do świerka szyszki wystają pionowo w górę i są w stanie dojrzałym. W zatokach łusek, spiralnie umieszczonych wewnątrz stożka, zalążki leżą parami.

Propagowane głównie przez nasiona. W szczególnie niesprzyjających warunkach może rozmnażać się wegetatywnie. Gałęzie dolnego poziomu w postaci „spódnicy” rozpościerają się po ziemi i łatwo zapuszczają korzenie, tworząc pędy młodych pni, podczas gdy szyszki z nasionami na nich nie tworzą się. W lesie produkcja nasion zaczyna się od 60-70 lat, na terenach otwartych - od 30 lat. Na początku rośnie bardzo wolno, potem wzrost przyspiesza. Żyje do dwustu trzystu [9] lat. Pąki rozwijające się na końcach są niezawodnie chronione przez ściśle przylegające łuski pokryte ochronną warstwą żywicy. Igły nie kłujące, pachnące, płaskie, do 3 cm długości, ciemnozielone, błyszczące. Poniżej dwa białawe paski z woskowym nalotem, każdy z 3-4 rzędami szparek. Oddzielnie każda igła pozostaje na drzewie przez 7-10 lat. Kiedy umiera, pozostawia na gałęzi małą płaską bliznę.